Uczciwość popłaca

Dla wielu ośrodków szkolenia kierowców prowadzenie jazd doszkalających wiąże się z dużym napływem gotówki. Jeżeli OSK ma dobrze skalkulowaną cenę za godzinę takiego szkolenia, jest w stanie znacząco poprawić swój budżet.

Od pewnego czasu zastanawiam się, dlaczego kursanci dokupują w ośrodkach jazdy doszkalające. Czy faktycznie są one pomocne? Jedno wiadomo na pewno. Motywacje do tego, żeby je wykupić, są bardzo różne.

Cuda się nie zdarzają. Praca popłaca!

Bardzo wielu kursantów po zakończonym kursie nie stara się o to, żeby jak najszybciej zdać egzamin. Czekają nawet dwa, trzy miesiące i dokupują po tak długiej przerwie kilka godzin jazd. No i oczekują od instruktora cudów…

Tacy kandydaci na kierowców są bardzo roszczeniowi. Lista życzeń jest tak długa i precyzyjna, że zawsze zadaję wtedy pytanie: „to co pan robił na kursie, że tylu rzeczy nie udało się zrealizować w ciągu 30 godzin?”. Bo teraz są tylko dwie. Jeśli wielu elementów musimy się nauczyć, inne przypomnieć, jest to zadanie niewykonalne.

Wielu nie ma pojęcia o przepisach ruchu drogowego. Ich wiedza teoretyczna ogranicza się do zdania (ale jakim cudem?) egzaminu teoretycznego. Dodatkowo próbują wymusić na instruktorze naukę przejazdu skrzyżowań na pamięć. Często tacy kursanci spędzają na placu godzinę, ponieważ nie opanowali jazdy pasem ruchu. Są rozżaleni i nerwowo reagują na argumenty instruktora, że żeby zdać egzamin na prawo jazdy, trzeba najpierw umieć jeździć.

Takich egzaminów z oceną negatywną mają na koncie już co najmniej kilka. Dlaczego tak się dzieje? Oczywiście winę ponosi egzaminator wprowadzający nerwową atmosferę i zabierający na „głupie” skrzyżowanie.

Ważny jest ciąg, nie żywioł

Zawsze tłumaczę swoim kursantom, że dla młodego stażem kierowcy (w pierwszej kolejności narażonego na proces zapominania jak się jeździ) jazdy doszkalające są kluczowe. Sytuację porównuję do działań sportowca walczącego o mistrzostwo. Przecież on aż do startu ćwiczy i szlifuje formę na najważniejszą imprezę. Dla kursanta taką imprezą jest egzamin.

Mniej liczna, ale stosunkowo duża grupa kursantów dokupuje od czterech do dziesięciu godzin jazd doszkalających. Radzę im, żeby rozkładać je na minimum dwa spotkania tygodniowo. Chodzi o to, żeby być w tzw. ciągu. Taki model bardzo dobrze się sprawdza przy kursantach bardzo zdolnych, (szlifujących formę mistrzowską) oraz przy mniej zdolnych (jazdy są swego rodzaju przedłużeniem kursu oraz ciągłym ćwiczeniem i przypominaniem pewnych trudnych dla nich elementów). Wielu zdaje potem egzamin za pierwszym podejściem, bo podchodzi do nauki z rozsądkiem, zdaje sobie sprawę, że trening czyni mistrza.

Zdarzają się też kursanci, dla których jazdy doszkalające to strata pieniędzy i czasu. Potrafią podchodzić do egzaminów po kilka razy, iść na żywioł. Oczywiście znam przypadki osób, które obierając taką właśnie drogę zdały za pierwszym podejściem. Ale, jak mówią, wyjątek potwierdza regułę.

Brutalna prawda lepsza niż słodkie kłamstwo

Pracę z kursantem należy zacząć już w momencie podpisania przez niego umowy. Tak, żeby wiedział, co go czeka. Jazdy doszkalające nie są naciąganiem kursanta, to swego rodzaju korepetycje. Jeżeli kandydat na kierowcę ma świadomość swoich mocnych i słabych stron, sam będzie odczuwał potrzebę doszkalania się.

Nie można podczas kursu mówić osobie pobierającej naukę, że wszystko jest OK, czasu na naukę jest dużo. Bo czas szybko mija i nagle jak grom z jasnego nieba spada na kursanta informacja, że egzaminu państwowego nie zda, bo nic nie umie.

Często kursant otrzymuje taką informację dopiero na egzaminie wewnętrznym (jeżeli jest on w ogóle przeprowadzany) albo na ostatnim spotkaniu. To stanowczo za późno. Bo wtedy nagle musi kupić dziesięć godzin dodatkowych jazd. Takie postępowanie uważam za wysoce niestosowne, wręcz niemoralne i naganne.

Wystarczy na bieżąco informować kursanta o postępach oraz jasno i wyraźnie mówić, które elementy są do poprawy. Inteligentny człowiek zrozumie, że do poziomu egzaminacyjnego jeszcze mu trochę brakuje. Wtedy z własnej woli zakupi jazdy doszkalające. Będzie także czuł, że instruktor walczy o niego, że mu zależy.

Prowadzenie szkoły jazdy jest biznesem. Ważne, żeby na tym zarabiać. Ale trzeba to robić z głową, szanować swoich kursantów, bo oni płacą za naszą pracę. Jeżeli będziemy wobec nich uczciwi, nie będą mieli problemu z wzięciem kilku godzin dodatkowych jazd.

Marcin Zygmunt, instruktor nauki jazdy, właściciel OSK